Prilagođavanje biljaka uslovima suše

Tokom evolucije priroda se na razne načine pobrinula da se biljke prilagode na nedostatak vode,odnosno sušu.Biljke se protiv nedostatka vlage bore uglavnom na dva načina.Prvi način je izbegavanje suše ,kada biljke ne rastu ili slabo rastu u sušnom periodu.Drugi način je aktivno prilagođavanje uslovima suše.
Ubrzanim razvićem i završavanjem životnog ciklusa pre suše biljke najčešće izbegavaju nedostatak vlage.Pomoću raznih fizioloških,morfoloških,razvojnih adaptacija biljke stiču tolerantnost na sušu koja im omogućava ravnotežu između usvajanja vode i transpiracije ili toleranciju vodnog deficita.
Biljke sa sposobnošću izbegavanja suše obično se karakterišu :
-dubokim korenovim sistemom
-smanjenim porastom nadzemnog dela u odnosu na podzemni
-osetljivim stominim aparatom na povećan intenzitet evaporacije
Međutim ,ove osobine utiču na smanjenu produktivnost i količinu nadzemne mase koju ove biljke proizvode.Tolerantnost biljaka na sušu je sposobnost biljke da na nivou određenog vodnog potencijala održi svoje funkcije.Glavni mehanizam tolerancije je osmotsko prilagođavanje.Biljke nagomilavaju neke materije u ćelijama ,vodni potencijal biljaka opada dolazi do smanjena turgora.Održavnje smanjenog turgora omogućava biljkama da uprkos suši očuvaju sve bitne funkcije.U oplemenjivanju pšenice iskorišćen je ovaj princip pa su dobijeni genotipovi tolerantni na sušu.Ovakav način prilagođavnja na sušu ide uz biljke suvih staništa (kserofite) kao i biljke slanih staništa (halofite).