Priroda se tokom evolucije na razne načine pobrinula da se biljke prilagode na sušu,odnosno nedostatak vode.Protiv nedostatka vlage biljke se bore uglavnom na dva načina.Jedan od njih je izbegavanje suše tako što ne rastu ili slabo rastu u sušnom periodu .Drugi način je aktivno prilagođavanje uslovima suše.
Biljke ubrzanim razvićem i završavanjem životnog ciklusa pre suše najčešće izbegavaju nedostatak vode.Tolerantnost na sušiu stiče se pomoću raznih fizioloških,morfoloških ,razvojnih adaptacija koje biljci omogućavaju ravnotežu između usvajanja vode i transpiracije ili toleranciju vodnog deficita.
Biljke sa sposobnošću izbegavanja suše obično imaju:
-dubok i ekstenzivan korenov sistem
-u odnosu na podzemni, smanjen porast nadzemnog dela
-na povećan intenzitet evaporacije osetljiv stomin aparat
Normalno,ove osobine utiču na smanjenu produktivnost i količinu nadzemne mase koju ove biljke proizvode.Tolerantnost biljaka na sušu je sposobnost biljke da na nivou određenog vodnog potencijala održi svoje funcije.Osmotsko prilagođavanje je glavni mehanizam tolerancije.Biljke nagomilavaju neke materije u ćelijama ,vodni potencijal biljaka opada,dolazi do smanjenja turgora.Održavanje čak i smanjenog turgora omogućava biljkama da uprkos suši očuvaju sve bitne funkcije..Ovaj princip iskorišćen je u oplemenjivanju pšenice recimo gde su dobijeni genotipovi tolerantni na sušu.Ovakav način adaptacije na sušu ide uz kserofite (biljke suvih staništa) kao i halofite biljke(biljke slanih staništa).
dipl.ing. Snežana Stojković-Jevtić
Stojković-Jevtić Snežana
Stojković-Jevtić Snežana